سکانس اول
آخرین روزهای شهریور 97 بود .روی مبل ایستاده بودم و گوشی ام دستم بود.به سایت سازمان سنجش رفتم. با همه استرسم هرطوری بود مشخصاتم را وارد کردم.باز شد.
نوشته بود:
رشته قبولی کنکور سراسری 97 – پزشکی
*****
سکانس دوم
وسط فروردین 1400 بود.پس از پنج ترم کش و قوس دار،پس از سختی های حقیقی و سپس مجازی،پس از کلی شب بیداری و پس از سه سال درس خواندن و نخواندن، توی خانه نشسته بودم.وارد سایت شدم.یک لحظه ناامید شدم اما ناامید نشدم.باز شد.
نوشته بود:
آزمون علوم پایه پزشکی – قبول
*****
همه چیز با سرعت می گذرد. این سه سال مثل یک فیلم از جلوی چشمم عبور میکند.
حال هایی که گذشته شده اند.لحظه هایی که خاطره شده اند.هیجان هایی که در لحظه ثبت شده اند.
راه کمی نیامده ام ،اما همچنان راه درازی در پیش دارم.
جاده پزشکی بی انتهاست.سنگلاخ است.
همینکه می بینم فقط چند گام دیگر تا ورود به بالین باقی مانده، خوشحالم می کند.
پ.ن: 86 نمره ام است
موفق باشید:)
پزشکی مجازی سخت نیست؟
سپاس
سخت که هست
اما چاره ای نیست
البته بخش بالینی حضوریه
شبیه به حماسه‌ایست عجیب و پرشور. من هم سال‌ها پیش تجربه‌اش کرده‌ام… . زندگی عجیبیست. آنقدر عجیب که با تمام اضطراب‌ها و سیاهی‌هایش شیرین است. آرزوی موفقیت‌های بیشتری را برایت دارم.
حس پیروزی جذابه. سپاس و سپاس.
عاقبتت بخیر باد