من شعر خوندن رو دوست دارم
شعرهای خوب مثل قند شیرین هستن
وقتی یه شعر قشنگ می‌بینم ذوق میکنم
شعر قشنگ از نگاه من چندتا ویژگی داره
اولین چیزی که مهمه وزن و آهنگ شعره
یعنی وقتی شعرو میخونی وسطش گیر نمی‌کنی. یعنی روان خونده میشه.
دومین ویژگی که برام یه شعر رو دوست داشتی میکنه اینه که برام قابل فهم باشه و در عین حال از نظر مفهوم یه پله از بدیهیات بالاتر باشه. یعنی درسته که نباید غیرقابل فهم باشه، اما شاعر با هنرش زیرآبی به چیزی اشاره کرده باشه که فهمیدنش و چشیدن لذتش کار هر آدم بیگانه با شعری نباشه.
علاوه بر اینا اگه شاعر توی شعرش از پتانسیل های زبان فارسی هم استفاده کرده باشه و آرایه هایی برای زیباتر کردن شعر استفاده کرده باشه، معرکه است.
بهترین نمود برای چیزایی که گفتم رو میشه توی قالب غزل پیدا کرد.
از بین شاعران پارسی‌گو چهارتا شاعر هستن که وقتی غزل هاشون رو میخونم مست میشم.
سعدی و حافظ و مولوی و صائب
البته این عزیزان خیلی خیلی زیاد شعر گفتن و به نظرم همین باعث شده یه تعداد از شعرهاشون شاهکار بشه. بقول شاعر: کار نیکو کردن از پر کردن است. این به این معنیه که از بین این همه غزل که سرودن یه تعدادیشون برای من اصلاً جذاب نیست. ولی همچنان به اندازه کافی میشه ازشون غزل خوب خوند.
بین شاعران معاصر هم برخلاف تصور خیلی ها کسایی هستن که به استواری و زیبایی شاعران گذشته شعر میگن.
نمونه اعلاش فاضل نظری که توی همین مدت کوتاه بیت هاییش بین مردم فراگیر شده و به ذهن و زبان مردم پیوند خورده.
در آخر بهتون توصیه میکنم حتماً شعر بخونید. شعر خوندن علاوه بر اینکه یکی از لذت هاییه که جای دیگه نمیشه پیداش کرد، خیلی خیلی کمک میکنه به بهتر نوشتن و حرف زدن شما و جز این با مفاهیم لطیفی مثل عشق آشناترتون میکنه.